นกกระยางตัวหนึ่งค่อยๆ เยื้องย่างไปตามฝั่งลำธาร สายตาจับจ้องน้ำใสแจ๋ว ลำคอยาวและจะงอยปากแหลมของมันพร้อมจะจิกอาหารชิ้นเล็กๆ เป็นมื้อเช้า ในน้ำใสมีฝูงปลามากมาย แต่คุณชายนกกระยางก็ไม่ชื่นชมยินดีกับ
เช้าวันนั้นแม้แต่น้อย
ข้าไม่กินปลาตัวเล็กตัวน้อยหรอก มันเอ่ยขึน พวกปลาซิวปลาสร้อยไม่เหมาะกับนกกระยางสักนิดทันใดนั้นก็มีปลาเพิร์ชน้อยงดงามว่ายเข้ามาใกล้ๆ ก็ยังไม่ใช่อีกนั่นละ นกกระยางพูด ข้าไม่เสียแรงอ้าปากเพื่อของพรรค์นั้นอยู่แล้ว
เมื่อดวงอาทิตย์ลอยสูง ฝูงปลาก็ว่ายจากน้ำตื้นแถวริมตลิ่งดำลงสู่น้ำเย็นที่ลึกกว่ากลางลำธาร คราวนี้นกกระยางไม่เห็นปลาหลงเหลือสักตัว สุดท้ายมันอดดีใจไม่ได้ที่อย่างน้อยก็อุตส่าห์ได้หอยทากตัวจิ๋วมาเป็นอาหารเช้าตัวหนึ่ง
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
อย่าเรื่องมากเกินไป มิฉะนั้นอาจเหลือแต่สิ่งที่แย่ที่สุด หรือไม่ก็ไม่ได้อะไรเลย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น