ของมันเป็นหนูที่สนิทสนมและก็มันรักมิตรอาทิเช่น หนูเมืองมากมาย
ด้วยเหตุนี้มันก็เลยให้การต้อนรับอย่างอบอุ่น ให้หนูเมืองรับประทานอีก
ทั้งถั่ว บาคาร่า เนยแข็ง และก็ขนมปังอย่างไม่ยั้ง หนูเมืองแปลกใจกับของ
กินเหล่านี้ก็เลยบอกว่า พี่น้องหวานใจเราไม่รู้เรื่องเลย เจ้าทนรับประทาน
อาหารกระจอกงอกง่อยๆเหล่านี้ได้ยังไง เอาเถอะเรามีความคิดว่าโน่นเป็น
เนื่องจากเจ้าคงจะไม่บางทีอาจหวังอะไรที่ดียิ่งกว่านี้ได้ มาพร้อมกับเราสิ
แล้วเราจะบ่งบอกถึงวิธีการใช้ชีวิต ถ้าหากเจ้าได้อยู่ในเมืองสักอาทิตย์เจ้า
นะสนเท่ห์ใจว่าเคยทนกับภาวะชีวิตในต่างจังหวัดได้เช่นไรไม่นานนักหนู
สองตัวก็เดินทางเข้าเมือง แล้วก็ในที่สุดทั้งสองมาถึงที่พักของหนูเมืองใน
ช่วงดึก เจ้าอาจอยากได้เครื่องดื่มช่วยทำให้ชื่นบานกระชุ่มกระชวยภาย
หลังที่เดินทางมาแสนไกล เจ้าหนูเมืองกล่าวอย่างสุภาพอ่อนโยน และก็
พาสหายหนูไปยังร้านอาหารที่ใหญ่มหึมา ตรงนั้นพวกมันได้เจอเศษ
อาหารที่เหลืออยู่จากงานสังสรรค์ชั้นยอดเยี่ยม จ้าหนูสองตัวไม่รอคอยช้า
รีบรับประทานขนมเค้กเยลลี่ รวมทั้งของอร่อยฯลฯ ทันทีนั้นเอง ทั้งคู่ก็ได้
ยินเสียงหอน อะไรน่ะ หนูท้องนาถาม ก็แค่พวกสุนัขเพียงแค่นั้น หนูเมือง
ตอบ แค่นั้นหรือ หนูที่นาร้อง เราเกลียดเสียงเพลงอย่างนี้ในระหว่างอาหาร
มื้อเย็นเลย แล้วประตูก็เปิดออก หมาตัวใหญ่สองตัววิ่งเข้ามาเจ้าหนูสองตัว
ก็เลยจำเป็นต้องรีบกระโจนลงมาแล้ววิ่งหนีไป ลาก่อนพี่น้องสุดที่รัก เจ้า
หนูที่นาเอ่ย เฮ้ย เพราะเหตุใดรีบกลับนักล่ะ อืมม์ เจ้าหนูท้องนาตอบ
เรายอมรับประทานถั่ว ในความสงบเงียบ ดีมากกว่ารับประทานขนม
เค้กในความกลัว
นิทานประเด็นนี้สอนให้ทราบว่า
คับที่อยู่ได้ คับอกคับใจอยู่ยาก
ขอบคุณแหล่งที่มา kalyanamitra.org/th
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น