ณ บ้านหลังหนึ่ง มีแม่ไก่อาศัยอยู่สองตัว ตัวหนึ่งตาดี ส่วนอีกตัวตาบอด
สนิท ในแต่ละวันแม่ไก่ตาบอดจะออกคุ้ยเขี่ยพื้นดิน เพื่อหาอาหารอย่างขยันขันแข็ง ส่วนแม่ไก่ตาดีเอาแต่อยู่เฉย ๆ ไม่เคยออกไปไหนไกล
เพราะกลัวว่าเท้าอันอ่อนนุ่มทั้งสองข้างจะหยาบกร้าน แม่ไก่ตาดีใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย ด้วยการคอยจิกกินผลไม้ที่แม่ไก่ตาบอดเพียรพยายามหามา
แต่มันก็ต้องมีชีวิตอยู่อย่างไร้ค่า เพราะไม่สามารถหาเลี้ยงตัวเองได้นั่นเอง
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
ผู้ที่มีร่างกายพิการหากมีความขยัน ก็มีคุณค่ามากกว่าคนปกติที่ไม่รู้จักทำมาหากิน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น