ในท้องทุ่งแห่งหนึ่ง มี แพะอยู่สองฝูง ซึ่งหากินและอาศัยกันอยู่คนละฟากของลำธาร แต่แล้ววันหนึ่งแพะซึ่งเป็นหัวหน้าฝูงของทั้งสองฝ่ายได้เดินมามาพบกันที่สะพาน ด้านล่างมีกระแสน้ำเชี่ยวกรากไหลผ่าน สะพานนั้นเป็นไม้เก่าๆมีทางเดินที่แสนแคบและยากลำบาก
แพะทั้งสองตัวต่างก็จะข้ามไปยังอีกฟากของลำธาร และด้วยความทะนงตนของมันทั้งคู่ทำให้ไม่มีตัวไหนยอมหลบ ให้อีกตัวที่อยู่ตรงข้ามเมื่อตัวหนึ่งก้าวขาลงบนท่อนไม้ อีกตัวก็ก้าวตาม
จนทั้งคู่เดินมาจนถึงกลางสะพาน หัวหน้าฝูงที่อยู่ฝั่งตะวันออกก็ส่งเสียงตวาดว่า เจ้าจงหลีกไปให้พ้น ให้ข้าเดินข้ามไปก่อนแล้วเจ้าค่อยข้าม หัวหน้าฝูง
ที่อยู่ฝั่งตะวันตกก็ไม่ยอมแพ้ จึงบอกว่า เจ้าต่างหากที่ต้องหลีกทางให้ข้าข้ามไปก่อน
เมื่อตกลงกันไม่ได้ แพะทั้งสองตัวจึงกระโจนเข้าใส่กัน พวกมันใช้เขาขวิดกัน เพราะไม่มีใครหลีกทางให้ใคร ต่างก็คิดว่าตนเองเหนือกว่าอีกฝ่าย ทันใดนั้นพวกมันทั้งคู่ก็ตกจากสะพาน และถูกกระแสน้ำที่กำลังเชี่ยวกรากพัดพาไป
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
การรู้จักโอนอ่อนผ่อนปรนบ้าง…ย่อมดีกว่าผู้ทระนงตนหรือมีทิฏฐิดื้อรั้น
จะส่งผลให้ได้รับเคราะห์ร้ายในที่สุด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น