กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้วมีจั๊กจั่นเจ้าสำราญตัวหนึ่งมีนิสัยเกียจคร้าน ชอบความสะดวกสบาย ตลอดช่วงฤดูร้อนที่ผ่านมา มดง่ามพากันหาอาหารไปเก็บสะสมไว้ในรัง แต่เจ้าจั๊กจั่นมัวแต่ร้องรำทำเพลง
สนุกสนานไปวันๆครั้นถึง ฤดูหนาวหิมะตกหนัก มดง่ามเก็บตัวอยู่กับเม็ดพืชที่มันได้หาเก็บเตรียพร้อมไว้ ส่วนจั๊กจั่นนั้นไม่สามารถหาอาหารกินได้
อดอยู่หลายวันจนในที่สุด ต้องซมซานด้วยความหิวโหยมาเคาะประตูรังของมดง่ามที่เคยรู้จักกัน ได้โปรดเถิด ข้าขาดอาหารมาตั้งหลายวัน
ขออาหารให้ข้ากินประทับความหิวหน่อยได้หรือไม่ ข้าสัญญาว่าเมื่อพ้นฤดูฝนนี้ไปแล้ว ข้าสัญญาว่าจะหามาใช้คืนให้เป็นเท่าตัว เจ้าจั๊กจั่นพยายามวิงวอนมดง่ามถึงถามขึ้นมาว่า แล้วในฤดูร้อนมีอาหารอุดมสมบูรณ์
ใครๆเขาพากันทำมาหากินตัวเป็นเกลียว เจ้าไปทำอะไรมาจึงไม่หาอาหารมาเก็บใว้เล่าจั๊กจั่นตอบว่า เพราะว่าข้าไม่มีเวลาน่ะสิ ข้ายุ่งอยู่กับการร้องเพลง ตั้งแต่เช้าจรดค่ำ เมื่อตอนที่เจ้าและเพื่อนๆขนอาหารผ่านมา
ก็ได้ยินมิใช่หรือ ครั้นพอถึงฤดูฝน ก็ไม่มีอาหารเหลือให้เก็บไว้เลยฝ่ายมง่ามได้ยินดังนั้นก็หัวเราะกับตอบของจั๊กจั่น พลางเก็บเม็ดข้าวกองพูนของตนไว้ในห้องใต้ดิน แล้วเอ่ยเย้ยจั๊กจั่นว่า
ในเมื่อฤดูร้อนเจ้าเอาแต่ร้องเพลงไปวันๆ เมื่อถึงฤดูฝนทำไมเจ้าไม่เอาเวลาไปเต้นรำด้วยหล่ะ กล่าวจบมดก็ปิดประตูทันที
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
ผู้ขยันย่อมไม่ประมาทเตรียมพร้อมสำหรับอนาคตย่อมไม่อดอยากคนเกียจคร้านและประมาทมักปล่อยเวลาไปกับความต้องการที่โง่เขลาของตนจึงมักจะได้รับความลำบากยากแค้นในอนาคต
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น